آشنایی با ادبیات فارسی
آشنایی با ادبیات فارسی
ادبیات یکی از انواع هنر است و واژه ها مواد و مصالحی هستند که شاعران و نویسندگان با استفاده از عواطف و تخیل خود به خلق اثر ادبی و هنری می پردازند.
نویسندگان و شاعران در آثار ادبی سعی می کنند افکار و عواطف خود را در قالب مناسب ترین و زیباترین جملات و بیان بیان کنند. این آثار ضرب المثل‌ها و نوشته‌هایی هستند که مردم در طول تاریخ آنها را شایسته حفظ و نگهداری دانسته‌اند و از خواندن و شنیدن آن لذت برده‌اند.
فرهنگ درخشان ما مظهر بسیاری از آثار ادبی مانند شاهنامه، تاریخ بیهقی، مثنوی مولوی، بستان و گلستان سعدی، غزلیات حافظ و غیره است که از غنی ترین و شیواترین آثار ادبی جهان هستند.
ما نیز مانند اجدادمان باید برای این منابع گرانبها ارزش قائل شویم. با خوب خواندن و درک این آثار گرانبها، در حفظ آنها کوشا باشیم و با تلاش روزافزون بر غنا و عظمت آنها بیافزاییم.
باور کنیم که با این میراث جاودانه سرمایه ارزشمند – که مایه افتخار ما در بین ملت ها و مردم جهان است – می توانیم با نشان دادن درهای دریای ادب خود، بیگانگان را از فرهنگ و ادب خود بهره مند کنیم. .
ادبیات فارسی یا فارسی ادبیاتی است که به زبان فارسی نوشته شده باشد. ادبیات فارسی سابقه ای هزار و صد ساله دارد. شعر فارسی و نثر فارسی دو گونه اصلی در ادبیات فارسی هستند. برخی از کتابهای قدیمی در موضوعات غیر ادبی مانند تاریخ، ادعیه و علوم مختلف نیز ارزش ادبی دارند و به مرور زمان در ردیف آثار کلاسیک ادبیات فارسی قرار گرفته اند.
تاریخچه ادبیات فارسی
ادبیات فارسی ریشه در ادبیات کهن ایران دارد که تحت تأثیر متون اوستا در فارسی میانه و زبانهای پهلوی اشکانی در دوره ساسانی پدیدار شد. ادبیات جدید فارسی نیز پس از اسلام و به نمونه ادبیات عرب در نظم و ریشه نگارش و نگارش عصر
ادبیات فارسی شامل موضوعاتی چون حماسه ایرانی و غیر ایرانی، سنن و اساطیر، دین و عرفان، روایات عاشقانه، فلسفه و اخلاق و مانند آن است. با توجه به مضمون مورد استفاده در اثر ادبی فارسی، در حوزه ادبیات حماسی، غنایی، تعلیمی یا نمایشی قرار می گیرد. ادبیات فارسی دارای چهره‌های سرشناس بین‌المللی است که بیشتر آنها شاعران قرون وسطی هستند. از جمله می توان به رودکی، فردوسی، نظامی، هیام، سعدی، مولانا و حافظ اشاره کرد.گوته معتقد بود ادبیات فارسی یکی از چهار رکن ادبیات بشری است. ادبیات ایران پیش از اسلام به اشعار اوستا در حدود 1000 سال قبل از میلاد برمی گردد. این اشعار که بخشی از سنت شفاهی ایرانیان باستان بود، از سینه به سینه منتقل شد و بعدها در زمان ساسانیان بخشی از کتاب اوستا را تشکیل داد.
